Crazy Diaries

1. கரியாகிப்போன Riding Jacket வாங்கி எட்டு வருஷம் ஆச்சே- பல பைக் trip போய் வந்தாச்சே- ஒரு முறையாவது Riding Jacket க்கு தண்ணிய காட்டுவோமே என்ற நல்ல எண்ணத்தில் வாஷிங் மெஷினில் போட்டு துவைத்தேன். அதிலிருந்து கருப்பு கட்டிகளும் மாவு மாதிரி கரிய நிற துகள்களும் jacket -ந் முதுகுப்பகுதியிலிருந்து கொட்ட ஆரம்பித்துவிட்டது. Airport, aeroplane, taxi என்று சென்ற இடமெல்லாம் கருப்பு பெளடரால் நாசம். டெஹ்ராடுன் வந்த பிறகுதான் இரண்டு பைக் experts(  நம்ம ஆளுங்கதான்)அதற்க்கான காரணத்தை கண்டுபிடித்தார்கள். “தம்பி அந்த riding jacket ல் இருக்கும் pads ஐ எல்லாம் துவைக்கறதுக்கு முன்னாடி எடுத்து தனியா வச்சுரனும்னு தெரியாதா” என்று கேட்டனர். முன்ன பின்ன இதையெல்லாம் துவைச்சிருந்தாதானே தெரிஞ்சிருக்கும் ம்ம்ம்ஹீம்ம்ம்ம் 2. I am a biker boy   நாங்கெல்லாம் bike rider ஆக்கும் என்று மற்றவர்களிடம் பீத்திக்கொள்ள Royal Enfield டி ஷர்ட்கள் இரண்டு மூன்று வாங்கியிருந்தேன். அன்று அதில் ஒன்றை அணிந்திருந்தேன். நாக்பூர் ஏர்போர்ட்டில் அடையாள அட்டையை சரிபார்த்து உள்ளே அனுமதிக்கும் ராணுவ சிப்பாய் ஒருவன் கேட்டான் பாருங்க ஒரு கேள்வி.

  இருட்டில் ஆட்களே இல்லாத அந்த காட்டுப்பாதையில் நடந்து வரும்பொழுது  சிறிதளவும் அச்சமோ நம்மிக்கையின்மையோ ஏற்படவில்லை. மிகவும் பாதுகாப்பாகவே உணர்ந்தேன். அந்த எளிய மனிதர்களின் நேர்மையைப்பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். யாரென்றே தெரியாத ஒருவனிடம் பைகளை கொடுத்து விட்டால் சரியாக சென்று சேர்கிறது. ஒன்றும் காணாமல் போவதில்லை. அதிகம் பணம் கேட்டு பேரம் பேசுவதில்லை.ஒரு ரூபாயைக் கூட கணக்கு பார்த்து சரியாக திருப்பி தருகிறார்கள். அடுத்த நாள் உணவே நிச்சயம் இல்லாத போதும் மனசாட்சி உள்ளவர்களாக உள்ளனர். இந்தியாவின் ஆன்மா இவர்களைப்போன்ற எளிய மனிதர்கள்தான். நாளை அர்விந்தும் செந்திலும் திரும்ப செல்கிறார்கள். மூன்று நாட்களுக்கு தனியாக பைக் பயணம். செப்டெம்பர் 5 நீண்ட நேரம் உறங்கி தாமதமாக விழித்து இலக்கு இல்லாமல் பயணம் செய்வதிலும் ஒரு சுகம் உள்ளது. இன்று அருகிலுள்ள ஒளலி (auli) என்ற இடத்திற்க்கு செல்ல முடிவெடுத்தேன். ஜோஷிமட் வழியாக சென்று கொண்டிருந்தேன். வழியில் முதுகுப்பையுடன் ஒரு இளைஞன் லிப்ட் கேட்டான். குஜராத்திலிருந்து தனியாக பஸ் பயணங்களின் மூலமாகவே வந்திருக்கிறான். Vof யையும் ஹேம்குந்த் சாஹிப்பையும் ஒரே நாளி

  பள்ளத்தாக்கு பகுதிகளின் கால நிலை அடிக்கடி மாறும் தன்மை கொண்டது. தூறல் நின்று சீக்கிரம் வெயில் வரும் என்ற நம்பிக்கையுடன் vof trek ஐ தொடங்கினோம். ஒரு பெரிய backpack ஐ முதுகில் கட்டிக்கொண்டு போட்டாவுக்காக போஸ் கொடுத்தோம் . பிறகு அதை ஒரு ஓரமாக வைத்துவிட்டு மிகச்சிறிய கனம் குறைந்த பைகளை எடுத்துக்கொண்டு மலை ஏற ஆரம்பித்தோம்!! மணி 7. அப்பொழுதும் மேக மூட்டத்துடன் லேசாக தூறிக்கொண்டுதான் இருந்தது. சிறிது தூரத்திலேயே ஹேம்குந்த் சாஹிப் செல்லும் பாதை பிரிந்தது. நாங்கள் vof நோக்கி இருபுறமும் அடர்ந்த செடிகள் கொண்ட பாதையில் புகுந்தோம். நுழைவாயிலில் ஒரு சிறிய அலுவலகம் உள்ளது. காலை ஏழு மணி முதல் நண்பகல் 12 மணி வரையே vof உள்ளே செல்ல அனுமதி. மாலை ஐந்து மணிக்குள் திரும்பிவிட வேண்டும். இல்லையேல் காணாமல் போனவர் பட்டியலில் சேர்த்துவிடுவர். இந்தப் பாதையில் கோவேறு கழுதைகள் அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. மலை ஏற முடியாதவர்களை கூடைகளில் வைத்து ஆட்கள்தான் சுமந்து செல்கிறார்கள். நாங்கள் சற்று பருமனான ஒரு வயதான தமிழ் பேசும் அம்மாவைப் பார்த்தோம். கட்டில் போன்ற ஒன்றில் அமரவைத்து நான்கு பேர் தூக்கிச் சென்றனர். இந்த வழியில் கடை